بررسی تطبیقی امضاء الکترونیکی مطمئن در حقوق ایران و کشورهای اروپایی

مکاتبات عادی و قراردادها بدون هیچ گونه مشکلی غالباً قابل استناد هستند اما در رابطه با مکاتبات الکترونیکی وضع به گونه ای دیگر است زیرا این مکاتبات فاقد امضاء، مهر و سربرگ می باشند و با توجه به این که در فضای مجازی اشخاص بدون نیاز به حضور فیزیکی با هم ارتباط برقرار میکنند و چه بسا فردی با هدف سوء استفاده از فرصت فراهم شده هویتی جعلی برای خود برگزیند و طرف دیگر را که خلع سلاح بوده و هیچ وسیلهای برای شناسایی هویت حقیقی و تعقیب وی در دسترس ندارد با مشکلات فراوانی مواجه سازد. لذا لازم می نماید مرجعی صلاحیتدار هویت افراد مذکور را احراز نموده و داده پیام ایجاد شده توسط آنها را تأیید نماید، تا داده پیام مورد نظر، که داده پیام مطمئن نام دارد، قابلیت استناد داشته باشد. قطع نظر از اینکه ارزش اثباتیداده پیام مطمئن برخلاف نوع عادی آن در قانون تجارت الکترونیک معین شده، دقت در ویژگیهای امضای الکترونیکی مطمئن نیز که ماده 10 قانون تجارت الکترونیکی به آناشاره دارد، شناسایی چنین اثری را برای این نوع امضا کاملا توجیه میکند. لذا باتوجه به اهمیت مطمئن بودن امضای الکترونیکی و داده پیام در استنادپذیری امضا، نگارنده در تحقیق حاضر به بررسی ارزش اثباتی امضای الکترونیکی مطمئن و مقایسه آن با نوع عادی امضای الکترونیکی و امضای سنتی در حقوق ایران و برخی از کشورهای اروپایی پرداخته است. و نهایتا به این نتیجه رسیده که با وجود اینکه مقررات بین المللی از قبیل قانون نمونه آنسیترال و قوانین اکثر کشورهای اروپایی امضای الکترونیکی و داده پیام را بعنوان دلیل پذیرفته اند ولی بیشتر آنها همچون قانون تجارت الکترونیکی ایران نوع مطمئن آن را مورد توجه خاص قرار داده اند.